Bałwanek

Martwił się Bałwanek - krągły, jak piłeczka,
że nie może zimą jeździć na saneczkach.
Patrzył tęsknie w niebo - na puszyste chmurki,
wypatrując śniegu - co przysypie górki.

Bo bez śniegu nie ma zabawy nijakiej,
nawet się na dworze "zająca nie złapie ".

A tu pani Zima nie spieszy się wielce,
by zakryć świat cały - bielutkim kobiercem.

Trapił się Bałwanek - stojąc w cieniu sosny,
"jak tak dalej będzie - nie doczekam wiosny !"
"Trzeba o ten śnieżek jakoś się postarać .... "
więc napisał .... piękny list do Mikołaja !

A że bardzo mocno się przy tym natrudził,
przespał godzin 10 ...... a gdy się obudził...
węgielkowe oczy otworzył zdumiony ...
nawet swoje dzioby rozdziawiły wrony !

Bo świat o poranku odmienił się cały,
wokół leżał śnieżek - puszysty i biały.
Sypały się z nieba śnieżnych gwiazdek snopy,
tworząc wszędzie wokół - śniegu całe kopy !

Porwał sanki Bałwanek ! - popędził radosny
 tak, że pospadały wszystkie szyszki z sosny !

Morał z tej bajeczki - jakże oczywisty,
że do Mikołaja - WARTO PISAĆ LISTY !


autor: Jaś i Małgosia Pawłowscy

W łazience - chory kran

Obudził się rano kran

- „oj kiepski, kiepski mój stan !

Coś mi ciągle kapie z nosa …

- czy to jest poranna rosa ? 

W prawym kurku coś mi strzyka,

rdzawy nalot nos zatyka,

od kapania głowa puchnie,

chyba zaraz mi wybuchnie !” 

„To nie rosa – to jest katar !”

- prysznic się za głowę złapał.

„Będzie z tego kłopot wielki”

- przestraszyły się uszczelki. 

„Jak ratować kran w potrzebie ?”

- myślał głośno korek w zlewie.

„Kran z katarem strasznie biedny”

- martwią się w łazience sprzęty. 

„Może by tak jakiś okład ?”

- szepcze cicho stara gąbka. 

„Lepiej kompres” – krzyczy ręcznik.

„Ja bym chętnie się poświęcił !

Jestem długi – kran owinę

od podstawy aż po szyję !” 

„Nie ! – natrzyjmy go olejkiem !

- on wirusy zniszczy wszelkie !

Ten olejek to ratunek”

- od prysznica radził kurek. 

Może leczyć katar w kranie

przez gorącej wody lanie ?

Kran się zgrzeje – wirus padnie,

żadna kropla już nie spadnie ! 

I tak radzą dzionek cały,

by ratować kranik mały.

 

A w tym czasie – bez rozgłosu

- nie wydając nawet głosu,

uleczyła kran ….. uszczelka !

- a nie była przecież wielka ! 

Otuliła w kranie rurkę,

by uszczelnić „chorą” dziurkę

-i już katar się nie leje !

I szczęśliwy kran się śmieje !

Morał z bajki – dzieci drogie:

nawet gdy kłopoty srogie,

czasem na największe smutki

- może pomóc ktoś malutki !

 

autor: Małgorzata Pawłowska

W łazience - Piana

Wymyśliła w wannie piana,

że udawać chce ... barana !

„Jak obłoczek jestem biała,

jak baranka runo cała.

Miękka, ciepła i puszysta,

a do tego taka czysta !” 

„Chcę na trawkę wybiec młodą,

a nie w wannie pływać z wodą !”

„Nie rób tego” – rzecze gąbka,

„nie dla piany przecież łąka”

„Nie dla piany górskie hale

- nie potrzeba cię tam wcale !” 

Zasmuciły się szampony,

że to pomysł jest szalony.

„Zginiesz marnie poza wanną

- zostań w domu biała panno !” 

Ale piana nie chce słuchać

- na przyjaciół rady głucha. 

Napuszyła się okrutnie,

aż ze złości w wannie chlupie !

Wciąż się pieni, wciąż się spiętrza

- chce wyskoczyć z wanny wnętrza ! 

Tak jej złość zmąciła spokój,

że … wylała się na pokój !

Przez łazienkę płynąc całą,

napuszoną białą falą… 

Ale co to ? Co się dzieje ?

- już się piana tak nie śmieje.

Bo się dywan piany biały

w setkę kałuż zmienił cały ! 

Podobieństwo do baranka,

… prysło, jak mydlana bańka !

A marzenia o zamianie,

w wodzie są skompane całe. 

Z tej bajeczki morał stary:

„mierz swe siły na zamiary”!

Bo kłopoty będą duże,

gdy coś zrobisz – wbrew naturze !

 

autor: Małgorzata Pawłowska